Ik kwam aan in Antwerpen. Het prachtige nieuwe station, waar je door alle verdiepingen heen kan kijken. Een menigte mensen. Zoals altijd op tijd naar hun doel. Doelgericht. Of even wachten en (n)ergens aan denken. Er liepen allemaal beesten. Grote beesten, zo groot als mensen, van pluche. Groene vogels. Gele kanaries. Bruine Giraffen.
Ze waren met heel veel! En bewogen zich héél langzaam. Of eigenlijk bijna niet. Ze deden niets geks, maakten geen contact. Ze waren daar gewoon. Bewogen zich door de massa of zaten stil op een trap. In tableau, zoals dat in theaterthermen heet. Prachtige bewegingen! Maar ze maakten iedereen in de war.
De mensen. Gewend zich anoniem op te stellen in de openbare ruimte, werden geïntrigeerd! Of .. ze liepen door, zonder zich eraan te willen laven, keken weg. . Of, ze keken verwonderd om. Dit verstoorde geheel de dynamiek der reizigers!! Iedereen botste tegen elkaar op, liep langs elkaar weg of keek nog eens om en daarmee per ongeluk iemand aan. Ha! Wat een grap.
Stilte. Verwondering. En daarmee iedereen zich weer bewust van het hier en nu; "Wat is DIT nu?!" Pura Vida. Inderdaad ........... het onbewaakte ogenblik zichtbaar maken is soms noodzakelijk ; ) Hoe je er ook mee om gaat ... je doet IETS.
We hadden in Costa Rica al ontdekt dat als je langzaam loopt, je er dan sneller bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten